Płakałam, gdy się urodziłam.
Płakałam, kiedy ktoś z moich bliskich umierał.
Płakałam, kiedy dowiedziałam się o odejściu Zayn'a z One Direction.
Płakałam, kiedy dowiedziałam się o przerwie One Direction.
Będę płakać, kiedy będę miała problemy.
Płakałam, gdy zdałam sobie sprawę ,że jestem słaba.
Płaczę, kiedy jestem dumna ze swoich idoli.
Płaczę, kiedy słucham niektórych piosenek.
Pewnie będę płakała, kiedy będę szczęśliwa.
Będę płakała, kiedy coś się stanie mojemu braciszkowi lub mojej siostrze.
Może uronię łzy na swojej osiemnastce.
Kiedyś popłaczę się na swoim ślubie.
I na pewno będzie jeszcze wiele sytuacji, kiedy pokażę światu swoje łzy.
Jest to jedna z większych emocji jaką może pokazać człowiek. Występuje ona wtedy, kiedy na nasze życie coś intensywnie oddziałuję. I nie koniecznie są to te złe chwile. Płacz nie musi być przypisywany tylko osobom słabym i zagubionym. Czasami oddaje on naszą wrażliwość, nasze szczęście albo też i naszą dumę. Każdy płaczę. Każdy ma prawo się popłakać. I nie tylko wtedy kiedy jest nam źle. Płaczemy kiedy osiągamy największą radość. Taką, że tracimy kontrolę nad swoją emocją, a łzy same opuszczają się strużką po naszych policzkach. To nie powód do wstydu. To raczej powód do dumy.
Ale płacz nie jest niczym złym. To tylko wyrzucanie swoich emocji z wewnątrz. Lepiej płakać niż się męczyć w środku.Do tego, że mimo wszystko przyznajemy się do najbardziej ludzkiej rzeczy, która przez niektórych jest krytykowana jako wada. Nie trzeba dużo żeby się popłakać ale trzeba dużo, żeby pokazać światu swoje łzy. Mówi się, że nie wolno pokazywać ludziom swoich słabości. To prawda.
Ale warto pamiętać, że płacz to czasami nie słabość ale jeden z większych atutów jaki człowiek może posiadać w swoim charakterze.
